ROZDZIAŁ 12

   „Łza to też krew ale, z duszy nie ciała”

(Renesmee)

Jestem taka głupia uwierzyłam że może zdarzyć się w moim życiu coś tak pięknego jak prawdziwa i odwzajemniona miłość. Miałam nadzieję że w końcu znalazłam chłopaka który mnie kocha i to naprawdę, a nie jak większość chłopaków wybranych przez rodziców. A ta historyjka o wpojeniu…mistrzostwo. Ros mówiła że to prawda ale najwyraźniej mu przeszło. Mogłam od razu domyślić się że głupi żart ze strony Jacoba. Byłam jego zabawką, głupim zakładem. Cała historia która usłyszałam od Laury okazał się prawdą…

Szłam właśnie w stronę sali gdzie Jacob miał w obecnie lekcje. Moja skończyła się wcześniej i postanowiłam że pójdę do niego, a potem razem na lunch. Jednak nie udało mi się nawet dojść do głównego korytarza bo Laura stała oparta o ścianę tak jak by na mnie czekała. Starałam się nie zwracać na nią uwagi tylko iść przed siebie.

-Hej Ness-Odezwała się Laura zarzucając włosami do tyłu.

-Taa.. cześć-odpowiedziałam bez zainteresowania

-Muszę ci powiedzieć prawdę skarbie i to dość dla ciebie bolesną-blondynka odeszła od ściany kierując się w moja stronę

-Skarbie-wymówiłam to z pogardą, próbując naśladować głos Laury-A zdajesz sobie sprawę z tego że mnie to nie obchodzi i mam to głęboko w…-nie dokończyłam  bo mi przerwano

-wiem że mnie nie lubisz i to z wzajemnością, ale nie chcę abyś zbytnio cierpiała kiedy się dowiesz czegoś o Jacobie co ja wiem i staniesz się pośmiewiskiem całej szkoły.-mówiła cicho słodkim głosikiem stojąc zaledwie krok ode mnie

-Cierpieć? Z powody Jacoba? nierealne.- odpowiedziałam i odwróciłam się plecami do dziewczyny próbując odejść.

-To takie smutne staniesz się pośmiewiskiem całej szkoły

-Niby czemu bym miała nim zostać?- znów stanęłam twarzą do Laury

-Twój ukochany Jacob,  jak wielu rzeczy o nim jeszcze nie wiesz.-zaśmiała się smutno i teatralnie.

-niby czemu tak sądzisz, wiem o nim wszystko-naprawdę wiem o nim wszystko nawet o rzeczach które tej durnej blondynie do głowy by nie przyszły

-A jak myślisz czemu w ogóle się zaczął z tobą zadawać?

-Bo jestem ładna, modra, a przypomniałam sobie zakochał się we mnie- powiedziałam to co sądziłam

-Hmmm. A czemu żaden chłopak z tobą nawet na początku nie zagadał? A potem nagle wszystkim się podobasz?- nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Czy naprawdę tylu chłopaków się mną interesuje? Pokiwałam tylko głową na „nie”- skoro nie wiesz to wszystko ci wytłumaczę-po krótkiej przerwie powiedziała- bo chłopaki się założyli który pierwszy cię poderwie i pocałuję. Wielu przystało na zakład… np. Jacob

-Że niby co?- niemalże krzyknęłam

-Ach zapomniała by, powiedzieć Jacob to mój chłopak i po prostu zgodziłam się na ten zakład dla zabawy-zaśmiała się głośno

-Nie wierzę Ci bo jesteś zakłamaną, zazdrosną wariatką- wykrzyczałam i w oczach stanęły mi łzy

- Dziewczyno byłaś zwykłym konkursem, zakładem który, Jacob wygrał. Pogódź się z tym.-Nie przecież to nie może być prawda

-Jacob taki nie jest- powiedziałam i z moich oczy popłynęły pierwsze łzy.

-Nie rycz bo to żałosne-zaśmiała się i poszła korytarzem w stronę Sali lekcyjnej Jacoba, a ja osunęłam się przy ścianie i zaczęłam płakać.

Po chwili postanowiłam się pozbierać i wyjaśnić to z Jacobem. Laura za często kłamie żebym mogła jej ufać. Uświadomiwszy to sobie wstałam i otarłam łzy kiedy byłam już gotowa zaczęłam iść pod jego salę. Kiedy tylko przekroczyłam zakręt doznałam szoku. Poczułam jak by w moje serce wbijano lodowy sopel i rozbito go na setki drobnych odłamków…Jacob stał oparty o ścianę, a ona przytulała się do niego wyglądali jak by mieli się całować. Niewiele myśląc wybiegłam ze szkoły prosto na parking. Miałam zamiar od razu jechać do domu ale postanowiłam wyjaśnić coś z Jacobem. Stanęłam obok jego samochodu i czekałam na niego. Zjawił się minutę może dwie po tamtym. Mimo że stałam tyłem wiedziałam że to on bo czułam jego zapach. Kiedy tylko się zjawił objął mnie i przytulił. Otuliło mnie jego ciepło, dotyk, zapach. Cały spokój i odwaga jaką zebrałam prysła a w oczach zaczęły gromadzić się łzy. Jacob delikatnie próbował mnie odwrócić jednak ja nie chciałam patrzeć na niego i pokazałam mu tą scenę jak obejmowała go Laura. Poczułam jak całe jego ciało się spina. Odwróciłam się i spojrzałam w jego ciemne oczy. Ujrzałam jego twarz i zacisnęłam powieki, czułam jak po policzku spływa mi łza. Nie wiem czemu ale wyszeptałam „czemu?” i uciekłam do swojego auta. Zablokowałam wszystkie drzwi i ruszyłam. Do domu dotarłam bardzo szybko i wbiegłam do swojego pokoju rzucając się na lóżko.

-Skarbie co się stało? Czemu nie jesteś w szkole-z garderoby wyszłam mama i ciocia Alice. Nie spodziewałam się ich w moim pokoju. Spojrzałam na mamę i zaczęłam płakać. Podbiegła do mnie i przytuliła.

-Co się stało?-zapytała a ja pokazałam jej tą scenę spod sali. W jej oczach widziałam gniew.

-Zabije go-wyszeptała

Spojrzałam na Alice która ciągle stała w drzwiach od garderoby. Jej oczy były zamglone, nieobecne znaczy że miała wizje. Po kilku sekundach ocknęła się i zwróciła do mamy.

-W krótce będziesz miała okazje jedzie tu.-Mama bez słowa wstała i pogłaskał mnie po głowię. Wyszła z mojego pokoju i powiedział dość głośno

-Kto ma ochotę zabić kundla?-głos miała pełen złość

-Ja bardzo chętnie mimo że nie wiem o co chodzi- usłyszałam melodyjny głos Ros.

-Ja będę pierwszy-zza ściany usłyszałam pełen nienawiść głos taty. To by znaczyło że mama zdjęła na moment tarcze.

-Ros słonko nie brudź sobie swych ślicznych rączek ja to zrobię- Emm również się przyłączył.

Cała czwórka wyszła przed dom a zemną została All. Położyła się obok mnie i przytuliła pozwalając się wypłakać. Słyszałam jakieś pojedyncze słowa z kłótni na dole jednak mnie to nie interesowało. Po kilkunastu minutach w ramionach kochanej cioci zasnęłam.

Na początku nie wierzyłam w słowa Laury jednak potem kiedy ich zobaczyłam…obściskujących się na korytarzu myślałam że zapadnę się pod ziemię. Chłopak jedyny którego naprawdę pokochałam okazał się zwykłym zakłamanym debilem. Debilem którego nadal kocham…jestem żałosna.-Dziewczyno byłaś zwykłym konkursem, zakładem który, Jacob wygrał-Słowa Laury rozbrzmiały w moich myślach. Czemu to właśnie o mnie był ten zakład, czemu przez tyle czasu mnie okłamywał, dlaczego nie powiedział że ma dziewczynę. To wszystko mnie przytłacza. Kiedy myślę o Jacobie łzy same spływają po moich policzkach.

Leże właśnie na łóżku w swoim pokoju i płaczę w poduszkę. Niestety mamy czwartek musze iść jutro do szkoły. Pewnie już wszyscy wiedzą o mnie i tym zakładzie, zostanę pośmiewiskiem. Mimo że, niezbyt mnie obchodzi zdanie innych na mój temat, ale wiem że będę musiała spotkać się z Jacobem. A jeszcze znając moje szczęście trafiła bym na niego jak by całował się z tą wredna blondyną, przez co będę tylko jeszcze bardziej cierpiała.

 On wiele dla mnie znaczył i zawsze znaczyć będzie ale musze się z tym pogodzić i pozbierać. Zaraz wróci Alice z polowania pewnie będzie chciała mnie pocieszać albo wyciągnąć na zakupy. Jednak ja wolę chwile samotność. All ani Ros nie wiedzą wszystkiego nie mówiłam im o rozmowie z tą suką.

Już słyszę jak Alice mknie pomiędzy drzewami. Zaledwie pół minuty później All była w moim pokoju.

-Hej Ness jak się czujesz?- spytała troskliwie siadając na krawędzi łózka

-Już dużo lepiej chyba większość rzeczy już sobie poukładałam- niebyła to do końca prawda

-Nessie słonko na pewno wszystko się ułoży i się pogodzicie–szczerze wątpię, ale cieszę się że All tu jest

-Mam taką nadzieję,  a najbardziej mnie boli to iż czuję że to właśnie jego i tylko jego szczerze pokochałam.-miałam ochotę się rozpłakać jednak postanowiłam być silna i nie pozwolić na to.

-Mogę ci jedynie powiedzieć ze wszystko się jeszcze ułoży-powiedziała z uśmiechem. Czy to by znaczyło że miała wizje?

-Widziałaś coś?

-Może ale nic ci nie powiem-nadal się uśmiechała

-Alice…

-Nawet nie próbuj bo i tak nic ci nie powiem. A teraz zacznij szykować się do szkoły.

- Dobrze.-Uśmiechnęłam się lekko, a Alice wstała i wyszła

Muszę przygotować się do jutrzejszego dnia, nie tylko odrobić lekcje ale przygotować się psychicznie. Wiele osób na pewno by pomyślało że za bardzo to przezywam ale ja naprawdę źle się z tym czuję.

Jeszcze chwile leżałam i zabrałam się do lekcji. Zanim je odrobiłam i doprowadziłam się do porządku była już dziewiętnasta. Założyłam luźny dres i zeszłam do salonu. Byli tam wszyscy Ros siedziała na kolanach Emmetta, Jasper siedział na fotelu, a obok niego Alice, mama wtulona w tatę i Carlisle z Esme trzymali się za ręce siedząc na kanapie obok rodziców. Wszyscy wyglądali tak słodko, banda zakochanych nastolatków. Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Kiedy tylko weszłam wszyscy zaczęli na mnie spoglądać.

-Proszę nie patrzcie tak na mnie-Poprosiłam wszyscy odwrócili  wzrok w stronę telewizora oglądali jakiś teleturniej. Wszyscy oprócz Miśka.

-Emm czemu się tak na mnie patrzysz?-zwróciłam się do wujka

-Bo lubię- uśmiechną się szeroko

-Chcesz mnie wkurzyć…zgadłam?

-I owszem- cały czas się na mnie patrzył nawet nie mrugną i jeszcze te zęby wyszczerzone w uśmiech…

Zaczęliśmy patrzeć sobie prosto w oczy Emm zaczął robić dziwne miny a ja powstrzymywać się od śmiechu. Długo jednak nie wytrzymałam i wybuchłam. Jeszcze przez jakiś czas siedziałam z rodziną w salonie i oglądaliśmy telewizje. Wieczór miną w miłej atmosferze jednak postanowiłam iść już się położyć. Wdrapałam się ospale po schodach i skierowałam do łazienki. Ciepła woda działał na mnie kojąco. Wyszłam z pod prysznica i wskoczyłam do łóżka. Próbowałam nie myśleć o Jack’u jednak nawet nie wiem kiedy wdarł się do mojej głowy. Zaczęło się wszystkie myśli i obrazy wróciły. Na początku w mojej głowie pojawiła się uśmiechnięta twarz Jacoba, wszystkie chwile z nim spędzone, wieczór na klifie…delikatne pocałunki. Z tymi wspomnieniami zasnęłam, a śniła mi się dalsza część tego co rozpamiętywałam przed snem. Jednak nie trwało to długo bo pojawiła się Laura, nasza rozmowa i to wszystko co było potem. Ocknęłam się i poczułam że poduszka jest mokra, płakałam przez sen. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na zegarek była za dziesięć siódma. Mogła bym już wstać i zacząć się przygotowywać do wyjścia jednak nie miałam na to siły.

Drzwi od mojego pokoju się uchyliły i mama weszła do środka. Przysiadła na łóżku i patrzyła na mnie.

-Kochanie jak nie chcesz iść do szkoły to nie musisz- powiedział troskliwym głosem

-Wiem, jednak pójdę nie chce pokazywać że jestem słaba-odpowiedziałam stanowczo

-Renesmee rozumiem ale nie chcę abyś cierpiała, całą noc przepłakałaś.

-Ale i tak pójdę-zapierałam się

-Dobrze, kocham cię i pamiętaj kto jak kto ale ty nie jesteś słaba- podeszła i pocałowała mnie w czoło. Odwróciła się i poszła w stronę drzwi

-Mamo?

-Słucham

-Też cię kocham- uśmiechnęła się i wyszła

Powolnie wstałam i ubrałam się, zeszłam na dół, zjadłam śniadanie i pożegnałam z bliskimi. Zrobiłam dokładnie to samo co robię codziennie. Kiedy tylko dojechałam na szkolny parking miałam wrażenie że wszyscy się na mnie gapią i obgadują. Jestem już przewrażliwiona bo tak naprawdę nikt nie zwrócił uwagi na mnie.

Lekcje ciągnęły się w nieskończoność jednak najbardziej bałam się tych ostatnich…były z Jacobem. Trwa właśnie długa przerwa na lunch jednak ja nie mam ochoty jeść wiec sędzię samotnie na parapecie i myślę o wszystkim co się wokół mnie dzieje. Byłam tak pogrążona w swoich myślach że nawet nie zauważyłam, iż ktoś do mnie podszedł. Kiedy poczułam gorącą dłoń na moim ramieniu przestraszyłam się a jednocześnie byłam zła i szczęśliwa. Jacob był obok mnie.

-Nessie…-zaczął- musimy porozmawiać

-Nie mamy o czym-odpowiedziałam krótko i zeszłam z parapetu. Chciałam odejść jednak mnie zatrzymał

-Właśnie że mamy, nie wiem co dokładnie widziałaś jednak to nie tak

-Oczywiście że nie tak bo przecież to nieprawda że migdaliłeś się z ta suką… prawda?- mówiłam z ironia w głosie i zaczęłam się wyrywać

- To nie tak, wysłuchaj mnie… proszę- było słuchać smutek i ból w jego głosie

-Jack Laura mi wszystko powiedziała..

-Laura? Niby co ci powiedział?- zapytał był zły, ale i…zdezorientowany

-Ty powinieneś wiedzieć najlepiej- miałam ochotę krzyczeć

-Ale nie wiem, proszę opowiedz mi wszystko- był chyba naprawdę zaskoczony, albo tak dobrze grał

-To nie miejsce na takie rozmowy-  pokazałam głowa w prawo bo zauważyłam Laurę stojącą na korytarzu, musiał słyszeć naszą rozmowę

-Masz racje dziś o dziewiętnastej na klifie jest ognisko proszę przyjdź i porozmawiajmy ja naprawdę nic z tego nie rozumiem.

Odwróciłam się i odeszłam nie chciałam już rozmawiać ani go widzieć więc wróciłam do domu.

Witam wszystkich

Wiem że długo nie dodawałam jednak jest, wiem że krótki nie miałam pomysłu na nic dłuższego. Mam nadzieję że się podoba. Zapraszam do komentowania.

Całuję

 Alice